STABILNIE

W OGRODZIE

Dni upływają stabilnie, bez większych zawieruch, gwałtownych tąpnięć, które pewnie kiedyś nastąpią, bo muszą, bo taka jest ich natura, bo taka jest natura zdarzeń nieuchronnych oraz rachunku prawdopodobieństwa.
Wypełnianie danego nam czasu  odbywa się bez większych zakłóceń, Hamilton coraz częściej wydaje się być miastem sennym. Senność potęguje również fakt, że bywa nawet gorąco i bzyczą niechciane, duże  muchy, które z impetem wpadają na salony, a także senne, oszałamiające i odurzające zapachy kwitnienia; uszy zaś sennie łaskocze wszechobecny, rozkoszny świergot ptaków.

Impresja na wąkrotę i kąty

W przyrodzie trwa orgia życia: wszystko pcha się do słońca, na siłę, a kto wyżej, ten lepszy. Ale za wysoko nie warto, bo prędzej czy później wychylających zrówna do poziomu kosiarka. Więc płożą się po ziemi, rozkładając swoje zielone ramiona i rozpychając łokciami.
Ależ parcie na przetrwanie, jaka wola życia! Każdy sposób, o ile skuteczny, jest dobry, byleby do słońca, byleby przetrwać.

Jest na przykład taka roślina, umówmy się: chwast, o podejrzanej nazwie wąkrota (hydrocotyle).
Czyż nie kojarzy się  z wągrem? wąglikiem? albo wąsem? (Wąchock zostawmy w spokoju.)
Pod koniec zimy pierwsza wystawiła nosa: pojawiła się znienacka, wypuszczając purpurowe kwiatki na purpurowych pędach. Poznaliśmy się bliżej w ogrodowym klombie, który służy także za kompostownik, a ostatnio warzywniak.
O! Jak fajnie, że jesteś, witaj roślinko wiosenna!

Jednak kiedyś przyszedł Martin, sąsiad, który pożycza mi kosiarkę i kontroluje okolicę czujnym okiem. Martin każe pozbyć się tych chwastów. Ale o co chodzi, gatunek pionierski, ładne kwiaty, zwiastun wiosny.
Wtedy nie posłuchałem, teraz zaś prowadzę prywatną wojenkę z panią wąkrotową. To roślina, która mnie z jednej strony wkurza, także swoim intensywnym, metaliczno-kwaskawo-słodkawym zapachem, ale jednocześnie imponuje sposobem na przetrwanie. Otóż dotąd myślałem, że wystarczy wyrwać toto z korzeniami (a wyrywa się zaskakująco łatwo) i ciepnąć na kompost.

Nie nie, moi drodzy. Nie z nią te numery. Tej roślince o to właśnie chodzi. Wrzuć mnie na kompost, przykryj skoszoną trawą, a ja sobie już tam poradzę.
Zaraz korzenie chciwe do wilgoci wypuszczę, zaraz łapskami rychło rosnącemi wolą przetrwania wychynę i zachłanne listki do słonka wysterczę. A jak się panoszy po okolicy! Wszędzie pełno tejże.
A Martin mówił: do śmieci, nie na kompost!

Coraz częściej myślę, że rośliny są mądrzejsze od większości ludzi.

Z tym ogrodem związany jest osobny wątek. Już wcześniej podejrzewałem, że może to być ciekawa "wczuwka" i rzeczywiście, przykuwa uwagę.
Zaczęło się od rozważań, że skoro mamy już zioła, że skoro jest kompost (czytaj: klomb), warto go wykorzystać, więc posadźmy sobie na nim warzywka.

Najpierw Lila zasadzi pestki dyni, potem, gdy te wykiełkują, dorzucę dwie cukinie, cztery krzaczki pomidorów i kolendrę, a dynie rozsadzę. Teraz czekamy. Czekając podlewamy, podpieramy patyczkami i kamyczkami, bo chucherka to takie, osłaniamy,  zaglądamy co dwie godziny, chuchamy, cackamy, dmuchamy.

Oczywiście bogaty kompost upatrzyli sobie również inni, w tym jeż oraz ślimaki. Pierwszy jest mile widziany, drugi jest mile widziany przez pierwszego i o to chodzi. Te pełzające kreatury, monstra obślizłe, z tą żałosną muszlą na plecach, żerują z przyczajki, w nocy i bezwstydnie lubują się w  liściach naszej biednej, prześladowanej cukinii. Naszym dziennym sprzymierzeńcem są ptaki, które w ogóle się mną nie przejmują, gdy odchwaszczam nasz klomb i odsłaniam kryjówki ślimaczych potworów.

W ogóle zwierzęta nie są tu tak płochliwe, jak w Europie. Ptaki nie odlatują tak gwałtownie, rybki w rzece nieśmiało podpływają, licząc na przekąskę, kaczki, kury i inne kuraki w tutejszym arboretum są wręcz nachalne; rdzenne karaluchy mają swoje kryjówki w drzewach, a nie w domach (czasem się zawieruszą). Widać, że zwierzęta aż tak dużo krzywdy tu nie doznały od głupiego, egoistycznego, zabobonnego, nigdy nienasyconego szkodnika, jakim jest człowiek.
Panuje względny sojusz między gatunkami. Inna sprawa, że natywnych ssaków - wrogów ptaków - w NZ nie ma, a te, które są, przywlókł inny ssak: biały najeźdźca; wężów nie ma w ogóle, pająki... Tylko jeden gatunek, white-tailed spider, budzi tu respekt.

PODEJDŹ DO PŁOTA

Tak więc dni upływają stabilnie.
Nawet niespodziewana dziura w płocie stabilności tej nie zakłóci.
W pewien niedzielny poranek do frontowych drzwi puka sąsiadka zza płota i zaczyna przepraszać, obiecując niezwłoczne naprawienie szkód. O jakich u licha szkodach ona mówi, myślę sobie?
Po czym już za chwilę podziwiam wielką dziurę w płocie obok domu. 

Dziura wielkości dwóch osób! Na siedem desek. Dokładnie taka, jaką robią frajerzy z dwudziestowiecznych filmów akcji, odpalani przez twardzieli jednym ciosem w szczękę.

Fakt, była wieczorem impreza, głośno grała muzyka, sporo młodzieży maoryskiej; faktem jest też, że wzięli się w nocy chłopaki za łby, słyszeliśmy. Jak to chłopaki, pewnie poszło o laskę. Eh te przaśne, umięśnione chłopaki...
Ale żeby sztachety??? Człowiek ucieka od sztachet, wideł i bejsboli na drugi koniec świata, a tu proszę... Jak nie sąsiedzi walą się po ryjach, to wiadomości ze świata polskiej polityki. (Nie widzę większej różnicy.)
Przaśność to zjawisko globalne.

KOLEJ
 
Dziesięć minut od naszego domu znajduje się największy w mieście park, o którym pisałem niedługo po przyjeździe, o czym, mam nadzieję, uważny i pamiętliwy czytelnik pamięta.
Duży park służy za cel spacerów: jest tam staw, otoczony dzikim lasem, jest wzniesienie z ławeczką, z której można podziwiać otaczające góry, wpatrywać się w wiatraki na tle zachodzącego słońca lub podglądać wyścigi konne na wielkim, świetnie utrzymanym torze u podnóża wzniesienia, lub po prostu wpatrywać się w długie pociągi towarowe załadowane kontenerami.

Na jego przeciwległym końcu znajduje się pewna osobliwość: Jest nią miniaturowa infrastruktura kolejowa.
Nie, nie ta zabawka dla małych i dużych dzieci, kolejka elektryczna, o której większość z nas, samców, marzyła. Nie, nie taka. A już na pewno nie taka, żeby nie można było się nią przejechać. Właściwie na niej. Tak właśnie, na oklep, bo na tej kolejce można wierzchem jechać.

Jest tam stacja kolejowa, poczekalnia, kasa biletowa, perony, do których dochodzi się wiaduktami, jest maszynownia, parowozownia, wagonownia, obrotnica, są zwrotnice, krzyżownice, semafory, no i oczywiście trasy kolejowe.
W sumie 1,6 kilometra torów wiodących przez: trzy tunele, cztery wiadukty i dwa mosty nad stawem. Trasa wiedzie nasypami lub wąwozami otoczonymi gęstym laskiem lub zieloną łąką.

Pociągi jeżdżą w weekendy, o ile nie pada. Linia utrzymywana jest ze sprzedaży biletów za przejażdżki, a także ze składek członków klubu inżynierów-pasjonatów. Tory o rozstawie około 30 cm są na tyle solidne, że stabilnie utrzymują pojazdy oraz grupę pasażerów siedzących na nich okrakiem. Oczywiście największą frajdę mają dzieci (w Polsce mieliby złomiarze), ale czy aby na pewno tylko one?
Po pierwszej rundce już wiem, że nie tylko.

Dla mnie największą atrakcją są tunele. Na drugim miejscu most nad stawem. Na trzecim - wąwozik przecinający mroczny, wilgotny lasek. Dalej zwrotnice. I turkot kół, który przypomina tramwaje wrocławskie... albo podróż PKP w dawnych latach, kiedy tory nie były jeszcze spawane i rytmicznie, transowo usypiały swoim tutu tutu... tutu tutu... tutu tutu...

Wagoniki, napędzane przez lokomotywki spalinowe, to wierne kopie oryginałów. Jest jednak ewenement: miniatura parowozu. Żeby było jasne: pojazd napędza mini silniczek parowy. Na stacji, po zrobieniu kursu, maszynista dosypuje odrobinę węgla oraz uzupełnia wodę. Wygląda to nie tylko ciekawie, ale i komicznie. Starszy pan ubrany jest jak maszynista i jest maszynistą, zaś proporcje wprowadzają trochę groteski, trochę zaś bajkowego, muchomorowego klimatu.

I tak oto ujawnia się, na wierzch wypływa, moja absolutna słabość do wszystkiego, co jeździ po szynach, włącznie z wagonikami kolejki w naszym parku. Jedne z najbardziej intensywnych wspomnień z dzieciństwa to ciepło bijące od groźnego, czarnego cielska parowozu, słodkawy zapach pary i dymu...to górskie echo gwizdka lokomotywy, stukot kół, zderzanie i przetaczanie wagonów przez rozpędzający się parowóz; dźwięki te słyszałem co wieczór, zasypiając jako chłopiec w rodzinnej przygranicznej Lubawce...

Tu oświadczam, że raczej nie stwierdziłem u siebie wyraźnego spektrum autyzmu, choć przyznaję, nigdy nie byłem diagnozowany przez specjalistę.
Pociąg to raczej skojarzenie: podróż, przygoda, weekend, ferie, wakacje, choć i nieprzyjemny powrót do internatu  technikum leśnego, bardziej niż "zafiksowanie". 

Moim najskrytszym, najbardziej pożądanym marzeniem podróżniczym było i jest wybrać się w kilkudniową podróż drezyną.

WSPINACZKA

Na stabilność, tym razem ruchów, ma wpływ niewątpliwie wspinaczka. Jak dotąd głównie Adaś się wspina, ponieważ ma sprzęt i nieźle mu idzie. Nie jakoś super nieźle, zresztą nie o to chodzi. Pewnie, byłoby miło połechtać ojcowskie ego medalem jakimś, tudzież dyplomikiem za zajęcie miejsca w zawodach, ale to już ociera się o terapię.
Wystarczy, że chodzimy raz w tygodniu na indoor climbing,
a raz udało się nawet pojechać w skały.

40 minut od Hamilton, na terenie prywatnej farmy, znajduje się Castle Rock, który do niedawna był mekką ciągle nielicznych tu wspinaczy.
Gdy właściciel farmy skomercjalizował miejsce (wyremontował hostel, wprowadził opłatę za wstęp), wolni skałkowcy uciekli dalej, do Secret Valley, która, mimo że również znajduje się na prywatnej ziemi, jest w miarę dostępna. Dla wtajemniczonych.

Nam jednak skromna opłata nie wadzi. Nawet stado rześkich byków, które mijamy z duszą na ramieniu, nam nie wadzi (żeby dojechać, trzeba otworzyć i zamknąć trzy bramy i przejechać przez pastwisko).
Na miejscu spodziewamy się ludzi, jak to bywało w Sokolikach - tam zawsze w weekend tłoczno. Okazuje się, że jesteśmy sami.

Ku mojej radości drogi wspinaczkowe przygotowane są do wciągnięcia liny z dołu. Jaka ulga! Nie trzeba za każdym razem włazić na górę i zawieszać wędki, w efekcie więcej dróg staje się dostępnych. Wystarczy przywiązać  zwieszoną linkę do liny i przeciągnąć.

Pogoda świetna, choć słońce za mocno grzeje.
Skała przypomina wyglądem pumeks, zaś strukturą - piaskowiec.
De facto jest to Pocketed Ignimbrite i cokolwiek to znaczy, jest pewnie skałą powulkaniczną.

Sprzęt częściowo mamy z Polski (Adaś już we Wrocławiu często bywał na ściance), najważniejsze zaś - liny, taśmy i reszta szpeju - od Murraya, który kiedyś był ratownikiem górskim.                                                         
Skała wygląda świetnie, wspinaczka inna niż zwykle, kiedy to szuka się odstających stopni i chwytów; tutaj szuka się dziur w skale.
Adaś ma frajdę. Rajcuje go szczególnie wysokość, bo jak dotąd ograniczała go hala sportowa. Jedna z jego dzisiejszych dróg będzie miała 19 metrów.

Dzięki możliwości szybkiego przełożenia wędki eksplorujemy tyle, ile się da: na ile pozwala czas oraz zbliżające się deszczowe chmury. W przerwie na późny lunch koniecznie chcę podgrzać zupę na gazie i zaparzyć kawkę, ale okazuje się, że nie mam zapalniczki. Na szczęście są kanapki i owoce, bo w desperackiej potrzebie znalezienia iskry bliski jestem użycia akumulatora.

Fakt, że jesteśmy sami, wprowadza dziwny nastrój, trochę jak z "Pikniku pod wiszącą skałą": jakoś sennie tutaj i ten wiatr taki niespokojny... No i te byczki: czemu takie niemrawe?

Mrawe czy nie, czujność musi być wyostrzona, ostrożności nigdy za wiele. Z karczystymi bysiorami nigdy nie warto zadzierać: czy to w Polsce, czy na obczyźnie. Kark to kark.