KLATKA

Uciekam do pokoju, który miał być biurem. Zamykam drzwi, gaszę światło. Opierając głowę o stół, który miał być biurkiem, zasłaniam dłońmi uszy, by nie słyszeć nieznośnych dźwięków: krzyków dzieci, hałasów z kuchni. Zamykam oczy, by nie widzieć przenikającego przez szpary światła.

Opadam z sił, więc schodzę do parteru na leżący na podłodze materac. Jest mi zimno. Naciągam na siebie śpiwór, który ciągle wala się w kącie po ostatniej wyprawie. 

W głowie mam sieczkę: chaotyczne myśli pędzą niczym stado zwierząt uciekających przed apokalipsą pożaru. Próbuję czepić się którejś z nich, ale jej treść wydaje mi się kompletnie bezsensowna i nie na miejscu. Próbuję z inną - to samo. 
W końcu się poddaję. Próbuję skupić się na oddechu: to również wydaje się absurdalne. Czuję ścisk w mostku, żołądku, od ściągniętych mięśni twarzy boli mnie szczęka. Ołowiane chmury zgniatają mi zawartość czaszki.  

Jestem milczącym statystą w czarno-białym, niszowym filmie.

Czuję się jak zwierzę w klatce albo w tekturowym pudle. Nie wiem, czy mogę z niej wyjść, czy może otwiera się tylko od zewnątrz, na co po cichu liczę. Nie chcę podejmować żadnych decyzji, ani brać za nie jakiejkolwiek odpowiedzialności.

Otacza mnie ciemność: dosłowna, którą lubię, i przenośna - która mnie przeraża. Ta, którą lubię, stwarza pozory bycia niewidocznym, ukrytym od świata i światła, które eksponuje moje ciało i umysł zamknięty w jego wnętrzu. Które obnaża posturę i układ mięśni twarzy - w świecie ludzkich bodźców, w świecie nawykowego reagowania na nie, odbierane jako niemiłe, odpychające. 

Ta ciemność, której nie lubię, to parafraza lęku. Samotności i niezrozumienia. Chwilowego, mam nadzieję, poczucia przegranej i totalnej degradacji samooceny. Niespełnienia oczekiwań i utraty nadziei na zrealizowanie marzeń. 
Ogromnego stresu, trudnej do zniesienia presji, jaką narzuciłem sobie, decydując się z rodziną na wyjazd. Również presji z wiązanej z oczekiwaniami wyimaginowanych obserwatorów naszego życia, gorliwie oczekujących sukcesu, pięknych fotek z widokami, uśmiechniętych selfies i potoku słów zachwytu nad Nową Zelandią. 
Gówno prawda. 

Przed całkowitym upadkiem ratuje mnie jedynie mądrość, którą wyniosłem z praktyki medytacji Vipassana, że nic nie jest trwałe i wszystko przemija. Wszystko przeminie - takie jest podstawowe prawo przyrody. 
Więc i to przeminie, choć trwa już niemal tydzień.  

 

Po jakimś dopiero czasie, powiedzmy godzinie, z wielkim trudem, kierując się dalekim echem głosu rozsądku, wstaję i zmuszam się, żeby wejść do kuchni i zmierzyć się z jej światłem. Zafunkcjonować jako członek rodziny. Powyciągać gary ze zmywarki, wytrzeć blat, stół. Pogonić dzieci do łóżka. Umyć zęby. Poczytać książkę. 

Zająć się jakąś pracą fizyczną, odmóżdżyć się. W ciągu dnia porobić coś w ogrodzie lub tylko schować się gdzieś w kąt i pobyć przez chwilę samemu. Iść do pracy fizycznej i na kolanach układać panele, poszlifować beton. 
Bo cokolwiek by się nie działo, każdą emigrację zaczyna się na kolanach, dosłownie i w przenośni: od garów, ściery, zgarbionych pleców, samotności, zagubienia, czasem poniżenia.


Następnego dnia ponownie zamykam się w pokoju, tym razem rozkładam matę do jogi i przez godzinę wsłuchuję się we własny, głośny oddech ujjayi. Codziennie, regularnie wypacam toksyny z ciała i umysłu. 
Nie mam pod ręką lepszej terapii na depresję. Zaufanie we własne możliwości póki co ratuje mnie przed koniecznością wizyty u specjalisty.  

Jest jeszcze domowa rozmowa, którą ostatecznie z wielkim trudem inicjuję, by naprawić sytuację. Dobrze, że do niej dochodzi. 

Wracam do świata.