JA BRZOZA, JA BRZOZA...

Odłączeni od Kabla – jednej z miliardów tętnic Centralnego Mózgu, Głównej Bazy Danych... skazani na technologiczne poniżenie wykluczenia, wirtualny niebyt... zatrzymani w areszcie realnego świata... pozbawieni wyboru, sięgamy po gryps: służbowy telefon. 

Tam już można sprawdzić, co w świecie piszczy, co kto lubi, pisze, mówi, jakie zdarzenia, preferencje, jak tam się czują inni w tej samej grupie docelowej, czego słuchają, oglądają, a także tu i tam, to i tamto, tego czy tę zalajkować. Lub nie.  Oprzeć się pokusie reagowania na polskie absurdy,  które stąd, z drugiego końca świata, z perspektywy nowozelandzkiej, wyglądają ultra absurdalnie.  

Trzeba też sięgnąć po edytor tekstu w opcji off-line, bo już pamięć rozmywa szczegóły zdarzeń, już motywacja spada do pisania, bo przecież jakże łatwiej pisać, gdy w zasięgu wikipedia, mapa, słownik, fejsik. Przecież nic samo się nie sprawdzi. 

Druty też się same nie sprawdzą, niech już więc przyjdzie magik od internetowych kabli, niech z powrotem podłączy do Bazy. 

JESIEŃ
 

My tutaj mentalnie przygotowujemy się na powrót chłodów i, jak w Polsce, kretyńską zmianę czasu. 

Ale to jeszcze nie ta jesień nasycona, kolorami tchnięta dogłębnie, do żywa, wybłyskiem kolorów ostatniego tchnienia lata do wydobycia zmuszona; jeszcze ciepło, jeszcze nie mokro, jeszcze na boso, jeszcze zioła się wysieje, kolendrę, pietruszkę żwawą, której chłody nie straszne; jeszcze nosi, jeszcze campingowo, wyskoczyć by się chciało pod namiot. A i się wyskoczy...

A TAK POZA TYM CODZIENNOŚĆ

A tak poza tym, co tam u nas słychać... Mamy tu swoje codzienne problemy. 

Na przykład pompujemy Ignacemu język polski do głowy, bo przecież kto, jak nie my. Skoro ma okazję, niech będzie double lingo, przyda mu się w przyszłości, bo jak głoszą mądre głowy, otwarty bardziej będzie, na kultury inne, choć otwartość jest ostatnio w defensywie, szczególnie w kraju nad Wisłą.

A w szkole nam wpajano: że Polska wielokulturowa była i jest, że wieloreligijna, że gościnna, że jacy my, kurwa, zajebiści, otwarci. W klasyfikacji zajebistości najlepsi. Właśnie wyłazi „otwartość”, szczególnie w obliczu przyjazdu emigrantów. Tracę resztki złudzeń co do przyszłości krainy nad Wisłą. Umacniam w przekonaniu o słuszności decyzji o wyjeździe. Sorry Polsko, wybacz mi.

Ale jak tu go uczyć, tego Ignacego, kiedy w konfrontacji z angielskim, polski to język kompletnie przegięty?  
I mówię to ja, polonista z awansu społecznego. Po kiego czorta zmuszać go do wymówienia słowa „pomarańcza”, gdy pod ręką jest orange? albo „ciężarówka”? „księżyc”? "ciasteczko"?

No ale ta jego pasja, z jaką stara się powtarzać słowa, minki, jakie przy tym robi, rozbrajająca intonacja głosu, okazja do ukradnięcia buziaczka, główki powąchania, bliskości poczucia, to rekompensata wystarczająca. Nie liczę na to, że kiedykolwiek pozna gramatykę polską. Nawet Adaś nie załapie się na kurs fleksji, czy składni. Chyba że znów stanę się polonistą, na co się nie zanosi, pewnie ku radości Adasia.

TROCHĘ SKATOLOGII

Drugi problem to kocie gówna na naszym trawniku. Śmieszne, wiem. Dopóki nie wiesz o groźbie infekcji u dzieci. Jakoś właściciele tych zwierząt nie poczuwają się do posiadania kuwet. Kot przecież zawsze da sobie radę, znajdzie terytorium nieoznakowane szczochami psa czy innego kota. Doradzono mi, żebym pożyczył od kogoś kundla jakiegoś, który odchodami naznaczy narożniki, co na jakiś czas obcych odstraszy. Może wziąć takiego na weekend ze schroniska, żeby kąty obsikał? Może psie gówna skombinuję od kogoś? Ogłoszenie zamówię w Waikato Times: "Psie gówna przyjmę"? 
I rozrzucę po kątach ogrodu? Jak skórki cytryny, którymi upstrzony jest cały trawnik dookoła domu, bo wyczytałem, że koty nie lubią cytrusów? Całe życie człowiek walczy z psimi gównami, a tu proszę, jaka nisza na rynku.

ANTYCHRONOLOGICZNIE

Jak tu teraz, w kontekście powyższego, napisać o ostatnich trzech wyjazdach?                    
No więc zwyczajnie, od końca. 

Święta spędzamy we wschodnich krainach, campingując oraz eksplorując portowe miasto Tauranga, które – nie ukrywam – interesuje mnie jako miejsce osiedlenia. 

Poniedziałek byczymy się  na pięknej, miejskiej plaży wzdłuż mierzei uwieńczonej wygasłym wulkanem. Ambitny plan zdobycia go wymagałby czterdziestu  minut wspinaczki, ograniczamy się więc do plażowania. Jest piękna pogoda, wspaniałe widoki, surferzy, wzburzony ocean w ostatnim stadium przypływu z hukiem wali o złoty piasek, po eleganckiej promenadzie przesuwają się w obie strony bogaci, wysportowani emeryci, szpanerzy oraz groteskowi chińscy turyści. Po drugiej stronie ulicy luksusowe apartamenty. Taki sposób spędzania czasu to dla nas nowość.
    

W niedzielę gościmy u niemieckich znajomych. Poznaliśmy się na noworocznym festiwalu. Jakoś miałem ochotę ich odwiedzić, dobrze im z oczu patrzyło. Miała być parapetówa (house-warming pisali), więc kupujemy prezent - krzew limonki w szczęśliwie dla nas czynnej, tutejszej castoramie. Niestety sklepy z winkiem pozamykane (jest świąteczna niedziela), a alkoholu nie uświadczysz tu na stacjach benzynowych, czy sklepach 24h, które nie istnieją.  

Spodziewamy się wielu gości, czegoś w stylu garden party, barbecue, sałatek, przekąsek przy tutejszym pale ale, luźnych gadek. Nic z tego: oprócz nas są Francuzi (od wielu lat w NZ) oraz starsze małżeństwo Kiwusów. Nie jest to również parapetówa: mieszkają tam od roku. O co więc chodzi? Chyba o nieznajomość angielskich idiomów.

Drzewko limonkowe wraca z nami do Hamilton.

ORDNUNG MUSS SEIN

Wszystko jest przewidziane, zaplanowane, ustawione, jak w zegarku. Niemieckim zegarku. Gdy gospodyni stanowczym głosem nakazuje starszej kobiecie zdjąć eleganckie buty, spinam się. Oj, jaki nietakt, a kwas jaki! Fau pa! Niby gadka się klei, piwko pomaga, goście sympatyczni, ale tu trzeba przecież zostać na noc! Nie wiadomo, czego się dotknąć, wszystko sterylne, nienaturalny porządek. Boję się tykać sztućców, bo odciski zostawię. Krępuje mnie wizyta w toalecie. A co, jeśli rano posiedzieć przyjdzie dłużej? Co począć ze smrodem? Rozpełznie się to to po salonach siłą dyfuzji, dotrze do czujnego nosa, niesmak wzbudzi, opinię wyrobi na wieki...

Na przekąski niemieckie wędliny wysokiej jakości, w tym kaszanka. Domyślam się, że smaczne. Main course  to zaskoczenie i ukłon w stronę gospodarzy: tłuczone ziemniaki, sos musztardowy (dla nas) i mielone (nie dla nas). Prymitywnie proste, a smakuje wyśmienicie. Podoba mi się pomysł podania tradycyjnej potrawy. Gdybym jadł mięso, być może jako entres podałbym kanapki ze smalcem i kiszonymi ogórkami. A na danie główne  ziemniaki z sosem gulaszowym, zasmażaną kapustą kiszoną i surówką z marchewki. Albo bigos. Łazanki. Kopytka. Albo golonkę z musztardą. Albo bitki wołowe w smażonej cebuli. Albo smażony móżdżek świński. Albo ozorki. Albo flaczki. Albo serca/nerki/płuca/jądra w sosie własnym. Albo szpik kości wieprzowej do wyssania. Ogon do obgryzienia. Gałki oczne. 

On co prawda bardziej wyluzowany, wesoły, ale osaczony przez dwóch historycznych wrogów: Francuzów i Polaków, ma chyba problem ze swoją niemieckością. Nie dość że słaby ten jego angielski, z tym niemieckim akcentem, ja ja, und samsing, wot, to jeszcze jakieś resentymenty co do Breslau ujawnia, nie wspominając  o innych obozowych wątkach, które nietaktownie porusza. Ci Niemcy.

Ale zostajemy na noc, zgodnie z planem. W sumie nie jest aż tak źle; nawet gospodyni się rozkręca o północy,  gdy pora na spanie; rozpala świece, dyskretne lampiony, wprowadza subtelny ambient do transowej muzyki. Tyle że nie mając dzieci, prowadząc nocny tryb życia, nie rozumie, że dla nas - rodziców - to czas na spanie. Poświęcam się ja, choć ze zmęczenia i udawania, że nie jestem, tracę zdolność mówienia po angielsku. 
Ci Niemcy.

ŚWIECĄCE ROBAKI

Poprzedni dzień, tj. przedświąteczną sobotę i niedzielne przedpołudnie, spędzamy na campingu w McLaren Falls Park, kilkanaście kilometrów od Taurangi. Urokliwe miejsce wzdłuż spiętrzonej rzeki, groźny wodospad, cztery pola namiotowe do wyboru, liczne miejsca piknikowe z elektrycznymi grillami, ukryte polanki, spacerowe ścieżki, bogactwo flory (szczególnie drzew), sprawiają, że trudno się nudzić. Największą jednak atrakcją są glowworms. 

Źródło: internet

Ta endemiczna, podobna do komara mucha, zwana z angielska fungus gnat, a właściwie jej larwa (choć również imago), posiada zdolność bioluminescencji powstającej w odwłoku owada, ściślej w quasi-nerce. Oprócz tego posiada gruczoł, który produkuje jedwabną nić-pułapkę o długości od 1-3 centymetrów (w wilgotnych wąwozach górskich potoków) do pół metra w jaskiniach. Na nici znajduje się lepka substancja, do której przyklejają się ofiary zwabione światłem larwy - jej posiłek. Sama larwa wisi sobie nieopodal w hamaku i czeka. Jak pająk. 

W nocy efekt jest piorunujący - przypomina to trójwymiarowy obraz rozgwieżdżonego nieba. Sądzę, że pod wpływem substancji psychoaktywnych byłaby tam niezła jazda. 
My jednak, będąc jedynie pod wpływem substancji zwanej alkoholem w ilości minimalnej, i tak jesteśmy pod wrażeniem. Szczególnie Ignacy (choć winka nie pił). 

TYMCZASEM W NASZYM DOMU

W tym czasie w naszym domu w Hamilton przebywa Vathsan i Ola wraz dwójką dzieci (dwa i cztery lata),  którzy zjechali z Auckland w piątek celem rowerowej eksploracji okolicy. Ponieważ wyjechaliśmy dopiero w sobotę, piątkowe popołudnie i wieczór to czas ostatecznej próby odporności naszej chałupy na czwórkę dzieci i zbyt wyluzowanych rodziców. Wesoło, swobodnie, bez nadęcia. Antyniemiecko. Przedmioty walają się po podłodze, kuchnia nieustannie coś produkuje. Tak, jak należy.

PACYFICZNE PODRÓŻE
 

Dwa tygodnie wcześniej to my wystawiamy na próbę ich dom w Auckland, uczestnicząc w  Pasifika Festival, imprezie popularyzującej kulturę i zwyczaje tuzina wysp-państw pacyficznych. Wszystko dzieje się w ogromnym parku, w którym w różnych miejscach porozstawiane są sceny oraz budki z regionalnymi przekąskami. Jest sporo ludzi, czasem nawet trudno się przecisnąć w tłumie, nie wspominając o długich kolejkach po posiłki. 

Zasada jest chyba taka: im większe wpływy polityczne wyspy-państwa, tym większy fragment parku do dyspozycji. Cook Islands zajmuje największą powierzchnię, więc mają tam pewnie swoich lobbystów. Jest przez to niemiłosiernie zatłoczona - uciekamy na Tuvalu, potem na Tokelau, potem Kiribati. A, odwiedzamy też Fidżi. 

Impreza trwa dwa dni, ale jakoś w niedzielę nam się już nie chce, tłumy spore, tłok, kolejki, zdarzenia przewidywalne. Wolimy spędzić dzień z przyjaciółmi na jednej z licznych w Auckland plaż i z plaży, w pięknym słońcu, leniwie wpatrywać się w odpływ. A gdy pożegnamy się już z Olą, Vathsanem i dziećmi, starczy jeszcze czasu na wycieczkę do jednej z najstarszej części miasta - Devonport. Tam w miłej knajpce pozwalamy sobie na luksus: bardzo późny, wypasiony lunch. Najlepszy jak dotąd w Nowej Zelandii. 

Jeszcze tylko przebić się przez wiecznie zakorkowane miasto, na autobanę nr 1, by po półtorej godzinie błyskawicznie rozpakować graty. I jak zawsze, ten sam rytuał: dzieci do łóżka, a my - podsumowanie długiego weekendu przy pinot gris z rejonu Nelson. 

Eh, ten Iggy...